Dünyanın En Zor İşi: Annelik !..

Daha dün doğum iznine ayrılmış gibiyim ama bir seneden fazla zaman oldu ev-annelik olayına gireli. Tam 14 aydır anneyim ve elimden geldiği, aklımın erdiği, sabrımın yettiği kadar iyi bir anne olmaya çalışıyorum. Herşeyi bilirim, en iyisini yaparım, benim dediğim doğrudur iddialarında değilim hiç. Bilmediğimi sormaya, tecrübelerden yararlanmaya, okuyup öğrenmeye açığım. Şu ana kadar böyle yaptım. Ve bu süre zarfında anladım ki annelik sonu gelmez bir eksiklik  duygusu ve vicdan azabıyla beraber ilerliyor. Her ne kadar fedakar, cefakar, kendini paralayan bir anne olsanız da hep içinizde bir "acaba" sorusu kalıyor. Misal; ben iş hayatını bıraktım Öykütoş'a bakmak, onu yabancı ellere bırakmamak, anneden uzak büyütmemek için. Ne büyük fedakarlık değil mi :) Aslında değil, bir bebeğin en doğal hakkı annesinin yanında olması. Bunu öyle lütufmuş gibi düşünmeye gerek yok. Gelgelelim doğduğundan beri uyku dışındaki tüm zamanımı kızıma harcıyor olmama rağmen yine de kendimi öyle süper anne filan gibi hissetmiyorum. Tam tersi hep daha iyisini yapabilirmişim de beceremiyormuşum filan gibi garip bir duygu içindeyim. 

İş hayatına devam etseydim bu defa da başkasının yanında mutlu mu değil mi, iyi bakıyorlar mı, yedi mi , içti mi diye kendimi yiyip bitirecektim. Eee ne yapmalı o zaman? Ne kadar okusamda araştırsamda, en iyisini yapmaya uğraşsamda "bir an" gelip tahammülüm kalmayabiliyor, doğrusunu bilmeme rağmen uygulayamayabiliyorum. Sonra elimden gelen bu deyip oturuyorum çaresiz. Mükemmel insan var mı ki mükemmel anne olsun? Onu çok sevdiğimi bilsin, mutlu bir çocuk olarak yetişsin bana yeter. Umarım doğru yolda ilerliyorumdur, umarım Öykü'me iyi annelik yapıyorumdur.

Bu arada bu minik kuş büyüdü parklara gitmeye, kendi başına koşturmaya, salıncağa binmeye filan başladı. Zaman nasıl geçiyor, her bir saniye bir daha asla yaşanmayacak bir hazine. Eğri miyim doğru mu bilemiyorum tek bildiğim her anne gibi onu çoook sevdiğim :)